+0 به یه ن
پايان ششمين جشنواره مطبوعات و خبرگزايهاي آذربايجان غربي
ششمين جشنواره مطبوعات و خبرگزاريهاي آذربايجان غربي چهارشنبه 23 اسفند بكار خود پايان داد و بر اساس راي داوران از نشريه فرداي ما، آقاي يوسف پيربوداغي با مقاله «اورميه،شهر تاريخي و فرهنگي» حائز كسب رتبه اول شد و نگارنده نيز با مقاله «وال استريت و جامعه كنوني ما»صاحب مقام سوم اين دوره از جشنواره شدم چند روز پيش نيز سردبير محترم آقاي اسفنديار سپهري نيا در جشنواره كشوري با مقاله «تعطيلي پنج شنبه ها،بيمها و اميدها» مقام اول كشوري را تصاحب نمودند.
در ارديبهشت ماه امسال نيز در جشنواره منطقه اي غرب كشور آقاي سپهري نيا با مقاله «مطالبات چندين ساله كارمندان و سكوت مسئولان» اول و بنده با مصاحبه با آقاي حضرت پور شهردار كنوني و نايب رئيس وقت شوراي شهر، مقام نخست آن جشنواره را به اورميه آورديم.
اين در حاليست كه به خاطر سمت و سوي فرهنگي نشريه فرداي ما و برخي نشريات ديگر منطقه، بيشتر آثار نويسندگان به زبان تركي مي باشد كه متاسفانه اينگونه آثار داوري نمي شوند  و بايد كه اداره فرهنگ و ارشاد اسلامي براي اين مساله و انتقاد بر حق چاره انديشي كند تا داوري و عدالت حقيقي برقرار شود و اين ظلم و اجحاف از سر برخي از نويسندگان و نشريات برداشته شود.
هر چند نوشتن به زبان مادري خود يك عشق و علاقه و افتخار بزرگي است كه كه با هيچ جايزه و تقدير و تجليلي نمي شود قياس كرد و در توصيف و وظيفه صنفي هم نمي گنجد.
در اين ميان انتشارات يايليق اردبيل دست بكار جالبي زده و با برپايي يك جشنواره غير دولتي سالانه تحت عنوان «آنامين يايليقي» بصورت نظرسنجي سعي ميكند تا حدودي و از جهاتي اين خلا را پر كند كه امسال نشريات آغري از اورميه،بايرام از زنجان و فوتباليست از تهران انتخاب شدند و نگارنده نيز از جمله برندگان اين فستيوال آذربايجاني بودم گرچه اين جشنواره جايزه نقدي نداشته باشد و تقدير نامه آن درپرونده خبرنگاري فاقد اعتبار باشد اما چون حركتي بر عليه ظلم و بي عدالتي زباني و انسلني است پس امتياز معنوي آن خيلي بالاتر است.
از اين مورد كه بگذريم آقاي محمد زاده معاونت محترم مطبوعاتي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي در جشنواره اقوام و مطبوعات محلي چه نيكو گفت كه وقتي ورزشكاري يا هنرپيشه اي مقامي را كسب مي كند با آن مدال يا تنديس عكس مي اندازد و آن عكس ومدال يا جام و تنديس را در بهترين نقطه منزل يا محل كار نگهداري مي كند و هميشه عمر به آن افتخار مي كند اما متاسفانه مقامهاي جشنواره هاي مطبوعاتي را ما روزنامه نگاران يا به خاطر شكسته نفسي مطرح نمي كنيم (مصداق اين مورد همين نشريه فرداي ما و شخص مدير مسئول مي باشد)ويا اينكه به حاصل تلاشها و شايستگي هاي خود ارزش قايل نمي شويم كه در هر حال نتيجه يكي است و آن كم اهميتي و كم اعتباري اين قشر فعال در سطح جامعه مي باشد كه با توجه به زحمات بي وقفه و شبانه روزي خبرنگاران و روزنامه نگاران به هيچ وجه سزاوار اين جايگاه نيستند